تریسی کِلی، به همراه سه هنرمند ایرانی، در یک برنامه‌ی اقامت هنری (اقامت هنری وایو) شرکت خواهد کرد. این اقامت هنری به مدت دو هفته در کاشان برگزار شده و کِلی بصورت مجازی مشارکت خواهد داشت. در طول این برنامه، علاوه بر گفتگو با هنرمند و انجام کار پژوهشی پیرامون پراکسیس هنری او، کِلی بر روی تهیه‌ی دو فیلم («خون‌ریزی قند» و «بخشیدن گرفتن گُم‌کردن ساختن») کار می‌کند. ویدئوها که در دیالوگ با یکدیگرند ریشه در علاقه‌ی او به کاشی‌های تاریخی کاشان دارند و همچنین تاحدودی متأثر از سوبژکتیویته‌ی خود هنرمند هستند.
بیانیه‌ی هنرمند
اثر من در این اقامت هنری متأثر از کاشی‌های تاریخی شهر کاشان است. علاقه‌مندی من به کاشی‌ها به دلیل نزدیکی آن‌ها به ایده‌ی کیمیاگری و ذات دگرگون‌شونده‌ی مواد است. کاشی‌ها از طراحی هندسی، ویژگی‌های مادی و شیمیایی رنگ‌دانه‌ها و مواد بهره می‌برند و تعامل پویای میان آن‌ها در پروسه‌ی قبل و پس از پخت کاشی‌ها وجهی حساب‌شده دارد. من گِل رُس را از حیث فلسفی در ارتباط نزدیکی با بدن می‌یابم‌ــــ‌ماده‌ای که به شکل سنتی از طبیعت گرفته شده و با دست پردازش می‌شود. گل رس ماده‌ای است که شامل هر نوع تماسی از سوی انسان در مسیر تولید یک شیء شده و بخشی از خاکی را که بدان باز خواهیم گشت می‌سازد.
دو اثر ویدئویی من کنکاش بیشتری در علاقه‌‌ام به پوست دارد و آن را واسطی برای تبادل میان محصولات فردی و فرهنگی و همچنین مکانی برای ذهنیت درحال‌تکوین در نظر می‌گیرد. ویدئوها با گفتگوهای پیچیده‌ای درباره‌ی سوبژکتیویته‌ی شخصی‌ام درهم‌تنیده است که محصول امپراتوریِ حالا زوال‌یافته‌ی بریتانیا، کار با متریال‌های روزمره‌ای چون چای و قند (که بر اثر اشغال دیگر کشورها و بدن‌ها ازدیاد یافته)، و دروکردن بدن خود بصورت استفاده از خون خودم است.
این اثر بجای آنکه نقطه ی پایان صریحی باشد، ترجیحاً نوعی فضای اندیشیدن برای من و مخاطبان من است.
