تذکار فضایی است برای معرفی هنرمندانی که هنرشان دریافت مفهومی و فرم بیانی متفاوتی را از جنبه‌ی نظری به نمایش می‌گذارد. منظور از تفاوت، ظرفیت فردی هنرمند برای استفاده از رویکردی کاملاً «درونی»* است که او را به نوعی نظرورزی و پرسش‌گری در هنر می‌رساند‌ــــ‌قرارگرفتن در موقعیتی غیرعمومی برای نگاه‌کردن به هنر و عملکرد عمومی آن.
پروژه‌های تذکار نماینده انحصاری هنرمندان خود در ایران بوده و بر اساس یک زمان‌بندی مشخص به معرفی و تحلیل ظرفیت آثار آن‌ها منطبق با حوزه‌های نقد و نظریه می‌پردازد. هدف از انتخاب این رویکرد، افزودن بر توانایی‌های ارتباط انتقادی، دریافت خلاق و به طور کلی گسترش ایده‌ها برای ایجاد فضای متفاوتی از گفت‌گو در هنر می‌باشد. پرداختن به هنرمندان غیرایرانی در کنار هنرمندان ایرانی، به منظور معرفی نمونه‌های غیربومی در این نوع آزمون‌گری است. این هنرمندان، به دلیل تفاوت‌های زمینه‌ای و آموزشی، عمدتاً حساسیت‌ها و ارجحیت‌های مفهومیِ متفاوتی با هنرمندان داخلی داشته و تکنیکی که برای نزدیک‌شدن به موضوعات بر می‌گزینند متأثر از آن است. در اینجا اگرچه به شکل ضمنی این تفاوت‌ها نمایش داده می‌شود، ولی برجسته‌سازی آن‌ها هدف نیست. هدف اصلی پرداختن به هنرمندانی است که درعین نمایش تفاوت‌ها، به لحاظ شناخت‌شناسی در هنر و رویکرد شخصی به محیط دارای استقلال باشند: شناسایی و معرفی شیوه‌های نگرش مستقل در هنر و به آن چیزی که تحت عنوان «واقعیت» می‌شناسیم.
ـــــ
*ارتباط به شیوه‌ی درونی ریشه در حافظه و زمان دارد و با آنچه موجود است هم‌خوانی نمی‌یابد. اثر ناهم‌خوان‌ـ‌با‌ـ‌واقعیت بر پایه‌ی خیال و نظریه شکل گرفته و مدعی تازه‌ای برای واقعیت می‌گردد. عمل هنرمند نه خواست، که شیوه‌ی زیست و ارتباط فکری او را در چنین رویکردی با محیط باز می‌تابد. او اجباری برای افزودن حرفی نو ندارد، به واکاوی چیزهای موجود پرداخته و در میان آن‌ها زندگی می‌کند. از این روست که مواجهه با چنین آثاری، بیش از آنکه مواجهه با یک اثر هنری باشد، مواجهه با ایده‌ای است برای شیوه‌ای از زیستن.| تذکار به معنای به‌یادآوردن و آنچه به یاد آورده شود، روایتی است از حافظه و زمان.