نبرد، اثر ریتا مارهاگ در گالری پینک‌کیوب با دیوارهای صورتی آن و رنگ پوست بدن رابطه دارد و شامل سه جزء اصلی می‌شود: پشم سیاه ایرانی (مربوط به گوسفند تازه‌به‌دنیاآمده‌ی قره‌گل)، چاپ عکس‌هایی که رابطه‌ی بین انسان‌ها و سگ‌ها را در مقایسه با حیوانات دیگر نشان می‌دهد و پرفورمنسی که به کنکاش بیشتر در این اجزاء می‌پردازد. پرفورمنس در روز افتتاحیه همراه با ماده‌ی دیگری [روغن سیاه یا همان نفت] و در تعامل با فضای نمایش کار می‌شود که ادامه‌ی همان مجموعه‌ی مایع نروژی است. این مجموعه به بررسی بدن (زنانه) و ارتباط آن با مایعاتی می‌پردازد که اقتصاد کشور نروژ را می‌چرخاند. از آنجاکه ماده‌ی مورد استفاده‌ی مارهاگ در این پرفورمنس [روغن سیاه یا همان نفت] از وجه صنعتی مشترکی با اثرِ [هنرمند دیگر این نمایشگاه] ترو سولوگانگ ووتن [پوست گاو] می‌آید، از این رو این ماده امکان شروع گفت‌وگو میان دو اثر را فراهم می‌سازد. فارغ از استفاده‌ی مارهاگ از این مایع، نقطه‌ی شروع نمایشگاه برای او دو مفهوم شکار و شکارگر و انواع آن است: «در فرهنگ ما گوسفند به مثابه تصویر قربانی و همزمان نجات‌دهنده است و این در تضاد آشکاری نسبت به رابطه‌ی میان انسان و سگ به عنوان بهترین دوست او قرار می‌گیرد.» در مجموعه عکس مارهاگ با عنوان شکارگر، حضور خَز سمور را نیز باید در راستای استفاده از پوست، پشم و پارچه در پرفورمنس‌های پیشین مارهاگ درنظر گرفت که مرزهای بین بدن ما و محیط پیرامون و امکان ارتباط تنانه با آن را مورد پرسش قرار می‌دهد. رویکرد مارهاگ به پرفورمنس به واسطه‌ی زبان روزمره‌ی بدن و ابعاد فیزیکی آن است. کارهای او به تازگی گرایش قوی‌‌تری به شیوه‌ها و تدابیر نمادین استفاده از پشم و حیوانات (به عنوان متریال و نقشمایه) نشان داده است.
[همچنین] ترو سولوگانگ ووتن دو اثر از خود را در گالری پینک‌کیوب نمایش می‌دهد. همه‌ی راه‌ها (۲۰۱۶) مجسمه‌ای درهم‌بافته از اشکال مختلف «خطر تصادف» از جمله علائم جاده است که تصاویر مختلفی از سوانح رانندگی را نشان می‌دهد. این علائم درهم‌بافته به گونه‌ای به یکدیگر دوخته شده است تا بزرگراهی پرهرج‌ومرج و ناکارآمد را نمایش دهند که بر روی سازه‌ای از جعبه‌های چوبی نصب شده است‌ــــ‌نوعی ترکیب دورگه از قالیچه‌های سرگرم‌کننده‌ی اتاق کودک و مسیرهای مسابقه‌ی اسباب بازی با ته‌مایه‌ای از یک ویرانشهر. کاربرد نخ‌های نرم که وجه دست‌سازبودنِ اثر را نمایان می‌سازد با پایه‌ی سخت و چوبی مجسمه در تضاد است و تصویر ماشین‌های آن ما را با خود به سمت و سویی دیگر می‌برد. اثر دیگر ووتن، جای خالی (۲۰۱۵)، شامل یک عکس و شئی از زندگی روزمره بوده که از چیدمان داخل عکس انتخاب شده است. مشابه اثر مارهاگ، [در جای خالی] سطح تنانه و همچنین حرکت از وجه دوبعدی به سه‌بعدی کاملاً حاضر است: دیوارهای اتاق داخل تصویر و اشیاء آن با پوست گاو نروژی قرمز‌ــــ‌نژادی که به دلیل سودآوری آن پرورش داده می‌شود‌‌ــــ‌پوشانده شده است. از جمله ارجاعاتِ عنوان اثر، مزارع خالی در حاشیه‌ی نروژ است‌ــــ‌‌‌بنابراین انتخاب این اثر از سوی ووتن گفت‌وگو پیرامون اثر مارهاگ را ادامه می‌دهد و این درحالی است که تشابه دو اثر در شیوه‌ی بیان (کاربرد پشم و پوست حیوان) می‌تواند تا حدی منجر به سردرگرمی در نبرد آن‌ها شود.
ــــــــــــ
https://www.ritamarhaug.com/image.html
