از نظر تریسی کِلی اهمیت عمل‌کردِ مبتنی بر همکاری در این بوده که منجر به ارزیابی محدودیت‌های «نفس» از طریق کشف سیاسی روابط بین‌الاذهانی می‌شود. بدن، زبان، متن، صدا و مجسمه در مادیتِ خود در طول مسیر اصلیِ اجراگری کِلی، یعنی تمرکز بر روی پوست و تماس/ناتماس، مورد استفاده قرار می‌گیرند. «پوست» برای او دلالت‌کننده‌ای فرهنگی و مکانی برای مواجهه است که به آن به عنوان زمینه‌ای نوشتنی و نه خواندنی نزدیک می‌شودـــــ‌هدف او فاصله‌گذاری میان تماس و ناتماس برای کشف سوژه‌ها است. تصویرسازی‌های درونی و شاعرانه کِلی فضایی برای شک و نقد بدن باز می‌کند. به عبارت دیگر، وضعیت زیسته و مادی بدن با برهم‌زدن عقاید جسمانی و ذهنیت اجتماعی/سیاسی وارد فضایی از سایه‌روشن می‌شود.
تریسی
کِلی
تریسی کِلی (کتاب هنرمند)
