محدوده صورتی نمایش دو ابزار کار اصلی تریسی کِلی در نمایشگاهی واحد است‌ــــ‌پرداختن به اهمیت فرهنگی‌‌ـ‌مادی پوست و توجه به رابطه‌ی میان پوست و «زنده‌گی» با عوامل زمان و مکان. این آثار همچنین مسأله‌ای پژوهشی را مدنظر قرار می‌دهند‌ــــ«پوست مجسمه» و پرداختن به این پرسش که مجسمه چگونه می‌تواند مرزهای خود را به چالش کشیده و از نو تعریف کند. در مجموعه‌ی حاضر این هدف با استفاده از طیف‌های مختلف نور، سایه و ترکیب آن‌ها با فضای معماری دنبال شده تا به وجوه بیشتری از آن اشاره کند. عنوان نمایشگاه محدوده صورتی چشم‌اندازی درگیر با «امری فراتر» را مدنظر داشته و همچنین به بدن صورتی‌رنگ هنرمند اشاره دارد.
تریسی کِلی نظریات مادی و اجتماعی در حوزه پوست، دانش پیرامون حس لامسه و فردیت را به هم نزدیک می‌سازد. تماس از طریق لمس و برخورد مشترک با افراد، که معمولاً در آثارش با اشیاء تصویریِ دست‌ساز همراه است، اساس اجراهای زنده او را می‌سازد. اشیاء دست‌ساز به عنوان تکه‌هایی از پوست، سطوح فریبنده و جایگزینی برای بدن مورد استفاده قرار می‌گیرند. درگیرشدن در عین مقاومت دو جریان سیاسی و مادی مهم‌اند. در روش کار خود، کِلی از سطوح آسیب‌دیده برای اثبات اثرات مخربِ لمس‌کردن استفاده کرده و به تعلیقی که بر اثر مداخله و به‌هم‌ریختگی مرزها به وجود می‌آید اشاره می‌کند.
محدوده صورتی با نظریات در زمینه بدن و چشم‌انداز بازی می‌کند و ایده‌های مرتبط با جسم و جزئیات جغرافیایی را با یکدیگر می‌آمیزد. به وضعیت ناپایدار بدن پرداخته و ارتباط آن را با تغییرات لحظه‌ای نور و نگاه‌های اتفاقی در محلِ بروز احتمالی امر غیرمنتظره مورد بررسی قرار می‌دهد. محدوده صورتی فضایی تهی از امکانات است. از آنجاکه رنگ صورتی دارای موج مشخصی در طیف الکترومغناطیسی نمی‌باشد، بنابراین هیچ نور مرئی‌ایی برای این رنگ وجود ندارد. نور صورتی در واقع دریافتی از قوه بینایی است که توسط مغز ساخته می‌شود. حدفاصل دو نور قرمز و بنفش، جایی که ما در ذهن خود نور صورتی را می‌سازیم، همه‌ی چیزهای نامرئی مثل امواج رادیویی، مایکروویو، اشعه ماوراءقرمز گاما و اشعه ایکس قرار می‌گیرند. نور صورتی مدخلی است به امر نادیدنی و ناملموس… محدوده‌ای از امری ناشناخته که به آن سفر می‌کنیم.
آثار این مجموعه در طیف متنوعی از میزان رؤیت‌پذیری قرار دارند بطوریکه برخی کاملاً به چشم آمده و برخی دیگر برای اثبات حضور خود به مداقه‌‌ی فراوان مخاطب نیاز دارند. برخی آثار با «خراش» چشم بیننده توجه بیشتری از او طلب می‌کنند. برخی دیگرــــبسته به نگاه و موقعیت بدن فرد در هنگام عبورــــ‌به او «ضربه‌ی آرامی زده» تا بافت گوشتیِ عمل دیدن را در مکان ملاقاتی متقابل و جایی بی‌نام‌و‌نشان آشکار سازند.
ــــ
http://www.oberwelt.de/projects/2018/Kelley.htm
*تصویر مربوط به طرح نمایشگاه در انجمن رسمی اُبرولت می‌باشد. (www.oberwelt.de)
