روش کار مشارکتی تریسی کِلی و ریانون جونز ارائه‌ی عمل نوشتن به عنوان یک کار تجسمی پویا و رویدادی تجربی است که در فضای گالری نیز به خوبی امکان ارائه دارد. شیوه‌ی کار این دو هنرمند عمل به مثابه پژوهش است و از حیث نظری ریشه در پدیدارشناسی، دیدگاه‌های فمنیستی و پسافمنیستی دارد. عمل نوشتن به طور آگاهانه درهم‌ریخته و تخریب می‌شود تا کیفیت «نوشتنیِ» آن همچون عملی درونی و ذهنی اهمیت پیدا کند. ایده‌ی اصلی این شیوه در زمان یک اقامت ادبی به دعوت مایکل پینچ‌بک (نویسنده‌ی بین‌المللی فعال در ناتینگهام)، که برای همکاری هنرمندان در اکتبر ۲۰۱٤ برگزار می‌شد، شکل گرفت. این اقامت و تداوم آن بصورت یک نمایشگاهْ پژوهشی با تمرکز بر وجه مادی گچ و عمل نوشتن متأثر از جنبه‌ی فیزیکی مکان و خود [فرد نویسنده] است. هنرمندان عمدتاً از اجراء و اجراگری به عنوان شیوه‌ای موقت در ساخت آثار خود استفاده می‌کنند‌ــــ‌شیوه‌ای حدفاصل مستندنگاری، اثر هنری و پژوهش. همکاری آن‌ها شامل بازی با چیدمان‌های ویدئویی، عکس، تولید آثاری شبیه مجسمه و استفاده از مجموعه‌ای حرکات تا سطوح انتزاعیِ مایع و فریبنده است. این آثار به‌هم‌وابسته بوده و عمل نوشتن را از جهات مختلف مورد بررسی قرار می‌دهند: نوشتن به مثابه شئ یا ماده و مطالعه‌ی مراحل نوشتن با بدن و کشف سوژ‌ه‌ی درگیر که با عمل نوشتن زندگی می‌یابد. […] تخته طراحی فضایی برای نوشتن بوده که حالا قرار است راهی به آینده باز کند و دیوارهای یک مدرسه‌ی قدیمی در ناتینگهام را به کاربرد قدیمی آن یعنی محلی برای ارائه بازگرداند. تخته طراحی پژوهشی است درباره اینکه ما چگونه می‌نویسیم، چگونه نوشتن را اجراء می‌کنیم و چگونه نوشتن خود را ارائه می‌کند.
ــــ
https://derby.openrepository.com/handle/10545/623457
