بینندگانـدرـاقامتگاه یک مدل پژوهشی بر اساس اقامت هنریِ کوتاه‌مدتی است که تریسی کِلی آن را در ۲۰۱۲ به عنوان منبعی آزاد برای کاروران خلاق هنری طراحی کرده است.
پشت به مسیر حرکت نشسته‌ام، در حالیکه قطار پیش می‌راند بدن من در واکنش به تکان‌های واگن نوسان پیدا می‌کند. کسی برایم لالایی می‌خواند <= بالاوپائین می‌شوم <= در گهواره تکانم می‌دهند <= تلوتلو می‌خورم => شبیه‌سازی می‌کنم => پردازش می‌کنم => جابجا می‌کنم => به درون ضربان پیوسته‌ی بدنم گذار می‌کنم. منظره‌‌‌ی بیرون از پنجره دیگر زمین‌های سرسبز، درختان بلند و دکل‌های برق را نمایش نمی‌دهد. چشم‌انداز به درون چشم‌هایم نفوذ می‌کند، چیزی مثل بافت و ریتم، درخشش‌هایی از رنگ سبز، خطوط تیره‌ی قهوه‌ای‌رنگ، سطوح براقِ شناور. همانطور که به جلو حرکت می‌کنم با گذشته روبه‌رو می‌شوم، اشتیاق برای چیز‌های ناشناخته و پیش‌بینی‌نشده. سفر پژوهشیِ بینندگانـدرـاقامتگاه نیز وضعیتی از گذار داشته و از این نظر که درگیر مقصد نبوده سبک‌باریِ تعمدانه‌ای دارد. هر یک از پژوهشگران‌ــــ‌اِما کاکر، جوآن لی، بن جاد و سایمون کراس‌ــــ‌اقامت کوتاه سه‌ساعته‌ای را با چیدمان تک‌چاپ‌ها هم‌دردی می‌کنم (دورنما) سپری کرده و طی آن به کمک روشی غیرمتمرکز و پدیدارشناختی به بررسی وجوه پژوهشی این نمایشگاه می‌پردازد. این پروژه‌ی اقامت هنری، [پژوهش به شیوه‌ی] وارسی را شامل مجموعه‌ای از اتفاقات غیرسلسله‌مراتبی و غیرخطی دانسته که برای دانش، به منزله ی آمیزه و چیدمانی از ریتم‌ها و بافت‌ها برای تخمین آنچه هنوز نیامده است، اولویت قائل می شود.
پژوهشگران دانشگاه ترنت ناتینگهام به ترتیب اقامت:
اِما کاکر (دانشیار هنرهای زیبا)
بن جاد (دانشیار هنرهای زیبا)
جوآن لی (دانشیار هنرهای زیبا)
سایمون کراس (دانشیار مدرسه‌ی هنر و علوم انسانی، زبان، فرهنگ و رسانه)
مواد چند ابزار دیدن، چیدمان تک‌چاپ هم‌دردی می‌کنم (دورنما)
محل اجراء گالری بونینگتون – ناتینگهام، انگلستان (۲۰۱۲)
ــــــــــــ
https://www.tracikellyartist.com/seersinresidence/w34j06krgij81uu3cthjhq2iguvti3-p9ltg
