این مجموعه بر اساس مدل پژوهشی «بینندگان-در-اقامتگاه،» که تریسی کِلی آن را در ۲۰۱۲ به عنوان منبعی آزاد برای کاروران خلاق هنری طراحی کرده بود، درست شده است. در مدت زمان یک اقامت کوتاه ۳ ساعته و در واکنش به اثر دِبورا هارتی (کارور و پژوهشگر هنر)، کِلی برای نخستین بار شخصاً در مدل پژوهشیِ خود به عنوان واکنش‌گر شرکت می‌کند. طراحی‌های مرگ واکنشی است به نمایشگاه طراحی‌شناسی (۲۰۱۳) از دِبورا هارتی در گالری بونینگتون ناتینگهام که حالا با عنوان طراحی‌شناسی: یک سال بعد (۲۰۱٤) به سرپرستی هارتی و در گالری لنچستر در شهر کاونتری انگلستان اجراء می‌شود. متن زیر مقدمه‌‌ای است بر نوشته‌ای که کِلی درباره‌ی طراحی‌های مرگ نوشته است:
کسی که عاشقانه دوستش دارم دیگر نفس نمی‌کشد، یکی دیگر از عزیزانم به زودی نفس نخواهد. نفس‌کشیدن غیرارادی است و بیش‌تر از اراده‌‌ی ما برای زندگی دوام می‌آورد. درحالیکه بدن خود را حریصانه به کام تغییر و مرگ فرو برده و نابود می‌کند، ماده که کیفیتی ناپایدار داشته آماده‌ی انطباق‌‌پذیری و تغییر مسیر می‌شود. بدن در طول حیاتِ خود پوست‌اندازی می‌کند و نهایتاً به تدریج به کربن و خاک بدل می‌شود. نامرئی، بی‌صدا و ناتمام ـــ همراه با اکسیژنی که به قلب غذارسانی کرده و بدن را به حرکت در می‌آورد ذرات وارد شش‌هایمان می‌شوند. با عبور از درون گوشت بدن، کسی که دیگر قرار نیست ببینیمش به صورت جسمی میکروسکوپی و نهانی در درون ما سکونت پیدا می‌کند.
تقدیم به دختر عمو اَن
ــــ
* متن کامل را در بخش مطالعه‌ی تذکار (نشریات تریسی کِلی) مطالعه کنید.
https://www.tracikellyartist.com/the-death-drawings-1/n7doodlmvzflnnv9lpn1p5g8uk8d40-jhsnk
