کِلی + جونز (تریسی کِلی و ریانون جونز) برای همکاری در بخشی از «اقامت هنری تخته طراحی» از سوی هنرمند و نمایش‌نامه‌نویس بین‌المللی مایکل پینچ‌بک دعوت شدند. اثر تخته طراحی کِلی + جونز (*) فضایی از اجراهایی دست‌نوشته است که در آن راه‌پله‌های یک مدرسه‌ی ویکتوریایی هدف قرار می‌گیرد و تخته‌‌‌گچی قدیمی مدرسه در پاگرد پله‌ها به محل ارائه این اجراء تبدیل می‌شود. ایده‌ی اصلیْ پرداختن به سؤالاتی است نظیر اینکه ما چگونه می‌نویسیم، چطور نوشتن را اجراء می‌کنیم و نوشتن چگونه خود را نمایش می‌دهد. اقامت ادبیِ تخته طراحی به عنوان بخشی از برنامه «استودیوهای هنری پرایمری» در ناتینگهام انگلستان، ۲۰۱۵ـــ۲۰۱۳ سرپرستی شد.
کِلی + جونز عمل نوشتن را به عنوان یک مواجهه‌ی پویای تجسمی و زیسته در زمینه‌‌ایی از رویکردهای پدیدارشناختی و پسافمنیستی مورد بررسی قرار می‌دهند. تخته‌طراحی بر روی تولید درونی و ذهنیِ نوشتار و جنبه‌ی فعال مراحل درک یک متن تأکید دارد. هنرمندان عمدتاً از اجراء و اجراگری به عنوان حالاتی گذرا و بداهه در ساخت اثر استفاده کرده که شامل ویدئو، چیدمان، عکس، مجسمه و دست‌ساخت‌ها می‌شود و نوشتن را به مثابه شئ، مادیت، نوشتن از طریق بدن، کشف سوژه به عنوان بخش ذاتیِ فرآیند نوشتن و به منصه‌ظهوررسانیدن یک سوژه مورد مطالعه قرار می‌دهند. آثار نگاهی کلی به درون جهان مادیِ بدن انسانی و غیرانسانی (رسوبات گچی حاصل موجودات دریایی قدیمی) ارائه می‌کنند و آن را با زبان و نوشتار درهم می‌آمیزند. این آثار در مرزی از مستندنگاری، اثر هنری و کار پژوهشی قرار گرفته و با برهم‌زدن جایگاه هریک از آن‌ها اعتبار اصلی را به امر ناشناخته در فرهنگ تصویری و عمل پژوهش واگذار می‌کنند.
ــــ
(*) تخته طراحی خود بخشی از مرحله‌ی دیگری از کار تریسی کِلی بوده با عنوان بینندگان-در-اقامتگاه (۲۰۱۵) که داخل حفره‌ای از معدن گچ در کمبریج اجراء شده است. هر دو اثر در واقع درباره‌ی مضامین و پرسش‌های مشابهی هستند که کِلی و جونز به مرور زمان با آن‌ها روبه‌رو شده‌اند. عکس‌های گردآمده از این دو تجربه‌ی هنری خود به مجموعه‌ی جدیدی از آثار آن‌ها شکل داد: نمایشگاه کربنات کلسیم (۲۰۲۰) که شامل مجموعه‌ای از چاپ‌های عکاسی به همراه طراحی‌ها و مجسمه‌هایی بود که به شیوه‌ی کارگاهی در سال‌های ۲۰۲۰ـــ۲۰۱۹ ساخته شد و در گالری گلس‌تنک در شهر آکسفورد به نمایش درآمد. کِلی + جونز در این نمایشگاه همچنین از «بینندگان در اقامتگاه: یک مدل پژوهشی تعاملی برای شیوه‌های خلاق،» که تریسی کِلی آن را در سال ۲۰۱۲ ابداع کرد، استفاده کرده‌اند.
